Trwa remont zespołu trzech zabytkowych budynków przy ul. Modlińskiej 257 na Białołęce. Do tej pory udało się rozebrać większą część więźby dachowej oraz stropów budynku głównego. W przyszłości będzie się tam mieścić centrum lokalne z funkcjami kulturalno-oświatowymi.
Obecnie przy ul. Modlińskiej 257 prowadzone są prace przy wzmacnianiu fundamentów i budowie instalacji oraz trwa tynkowanie ścian zewnętrznych lewej oficyny. Zdemontowane zostały trzy z istniejących czterech pieców kaflowych. Dwa z nich zostaną zrekonstruowane. Materiałem wykończeniowym będą odzyskane, nieuszkodzone kafle.
Wkrótce rozpoczną się także prace przy malowidłach pokrywających część ścian i sufitów. Polichromie będą zdjęte i odrestaurowane pod okiem stołecznego konserwatora zabytków.
Zadecydowano o zachowaniu drewnianych schodów i balustrad, a w pomieszczeniach częściowo wykorzystane zostaną oryginalne posadzki z terakoty i klepki dębowej. Dobrze zachowane drzwi zewnętrzne i wewnętrzne poddane będą renowacji, pozostałe zostaną wiernie odtworzone. Na wszystkich trzech budynkach zostanie odtworzona historyczna elewacja, a na dach powrócą elementy ozdobne – kule i wazony.
Wyremontowane budynki będą przeznaczone na potrzeby centrum lokalnego z funkcjami kulturalno-oświatowymi. Remont zakończy się jesienią 2024 r.
Historia secesyjnej wilii
Willa została wybudowana prawdopodobnie na początku XX wieku dla Leona Hajdzionego w duchu powściągliwej secesji. Zabytek składa się z budynku głównego i dwóch parterowych oficynek. Od 1914 do 1921 roku parter willi mieścił szkołę, pocztę oraz posterunek policji. Po 1921 roku budynek został przejęty przez Skarb Państwa i zaadoptowany na ośrodek „Przystań” dla młodych prostytutek. Dziewczęta po leczeniu w szpitalu św. Łazarza, trafiały na Modlińską, gdzie uczyły się ogrodnictwa, prania, gotowania, haftu, szycia i tkactwa. Dzięki nowym umiejętnością mogły wyjść z ubóstwa i uzależnień. W czasie II wojny światowej willa przy ul. Modlińskiej była również magazynem broni dla Armii Krajowej i schronieniem dla Żydów.
Budynki przetrwały wojnę. W latach 50. XX wieku ulokowano w nich Państwowy Dom Specjalny dla przewlekle chorych, a od 1960 roku Państwowy Dom Pomocy Społecznej dla dorosłych. Potem budynki pełniły funkcje usługowe – działał tam sklep z narzędziami, biblioteka.
